Saturday, May 26, 2012

අඳ නෙතින් මග හොඳින් දුටු මිනිස්සු



මගේ කුළුදුල් දරුවා ඉපදුන වෙලාවෙ මං දොස්තර මහත්තයාගෙන් මුලින්ම ඇහුවෙ එයාගෙ ඇස් පේනවද කියලා. දොස්තර මහත්තය ඔව් කිව්වාම මගේ හිතේ ඇතිවුන සතුට මෙතෙකැයි කියන්න බෑ. අපි දෙන්නගෙම ඇස් පේන්නෙ නැති නිසා මං හිතුවා දරුවටත් ඒක බලපායි කියලා. හිතේ ඇතිවුන සතුට හුඟක් වෙලා නොතිබුනෙ දොස්තර මහත්තයා කියපු ඊළඟ කතාවට, දරුවගෙ කකුල් දෙකේ ආබාධයක් තියෙනවා. මම ඉක්මනට දරුවා අරගෙන එයාගෙ කකුල් දෙක අතගෑවා. දෙයියනේ....... එයාගෙ කකුල්වල පහළ කොටස ඒ වේලාවෙ මට දැනුණෙ ඇඹරිලා වගේ. මගේ පපුව හෝස් ගාලා පත්තුවුණා. අපේ වට පිටාවෙ ඉන්න අය අපට කීවා ඔයදෙන්නට ඇස් පේන්නේ නෑ. මේ ආබාධිත දරුවා ඔය දෙන්නට හදන්න බෑ. දරුවා කාටහරි භාර දෙන්න කියලා. අපි කැමති වුණේ නෑ, දරුවා කාටවත් දෙන්න. අපි අධෛර්යමත් වුණෙත් නෑ. අපි දරුවාව කොහොමහරි උස්මහත් කරමු යන අධිෂ්ඨානය අපි දෙන්නා තුළම තිබුණා. වෑගොව්ව, අලූතැපොළ, අංක 45/A නිවසේ  පදිංචි ඉෂානි කුමාරි පතිරන දියණියගෙ මව ඒ. එන්. නිමාලි සෙනෙවිරත්න මහත්මිය තම කුළුදුල් දියණිය උපන් අවස්ථාවේ ඇතිවුණ හැඟීම් විස්තර කළේ ඒ ආකාරයටයි.
මවුපිය සිහිනය මල්ඵල
ගැන්වූ ඉෂානි කුමාරි

උපතින් දෙපා අහිමි වුවද අධ්‍යාපනයේ නියැලෙමින්  සරසවි වරම් ලද දිරිය දියණියක සොයා  ගිය ගමනෙදි, ඇයගෙ අන්ධ මා පිය දෙපල සහ බාල නැගණිය අභිමුවේ අපි සිටියෙමු. ඔවුන් දෙපල හිස් වා තලයට වචන විසුරුවද්දී, දෑස් දෙපා සියල්ලෙන් අඩුවක් නැති අපි සියලූදෙනා ලැජ්ජාවෙන් මිරිකෙන්නට වීමු. දෑස් දෙපා ඇති අපි ඔවුනට වඩා මනසින් දිළින්දෝ නොවෙමුද? මේ සා දුක් ගැහැට කන්දරාවක් මතින් නැඟී සිටින මේ දෙපළගේ අයෝමය චිත්ත ශක්තිය නොවන්නට මේ දිරිය දියණිය සරසවි වරම් නොලබනවා නියතය. ඉඳින් මේ දිරිය මාපිය දෙපලගේ
කතන්දරය රටට හඬ ගා කිවයුතු නොවේද?
‘‘හැබැයි මහත්තයෝ අපි අධෛර්යමත් වුණේ නෑ. අපි දෙන්නා දරුවාව අරගෙන එයාගෙ කකුල් දෙකට බෙහෙත් කරන්න පටන් ගත්තා. දරුවා පෙන්වන දිනයට, මහා පාන්දර කරාපිටිය රෝහලට දරුවා එක්කගෙන එන්න අපි පසුබට වුනේ නෑ. ගොඩක් කරදර මැද්දෙ අවුරුදු හයක් අපි දරුවාට බෙහෙත් කළා. ඒත් සුවවන ලකුණක් අපි දැක්කෙ නෑ. අපිට තේරුණා මේ වැඬේ හරියන්නෙ නෑ කියලා. අපි දෙන්නා දරුවාට බෙහෙත් කරන එක නැවැත්තුවා.’’ඉෂානිගේ තාත්තා එස්.එච්.පී. ජෝතිපාල මහතාත් කතාවට හවුල් වුණා.
දරුවා ටිකක් ලොකු වුණාම අපි එයාව වඩාගෙන පාරෙ යනකොට එයා අපිට පාර කීවා. ‘‘තාත්තෙ වාහනයක් එනවා අයින් වෙන්න.’’ ඉතිං අපේ ගමනට ඒක ලොකු හයියක් වුණා. ඊට පස්සෙ අපේ දෙවන පුතා ඉපදුනා.  එයා උස්මහත්වෙද්දී අපි දෙන්නව අල්ලගෙන පාරෙ එක්කරගෙන යනකොට අපට ගොඩක් පහසු වුණා.
ලොකු දුව ඉස්කෝලෙට දාගන්න අපට ටිකක් කරදර වන්න වුණා, එයා රෝදපුටුවෙන් යන අයෙක් නිසා. අපි දරුවාව පාසලට භාරදුන්න පසු එයාගෙ ඉතිරි කටයුතුවලට උදව්කරන්න වුණේ එයාගෙ පංතියේ යාළුවන්ට. එයාලගෙ උදව්වෙන් තමයි ළමයා පාසල් අධ්‍යාපනය කළේ. කොහොමවුණත් මේ අපහසුතාවය නිසා දරුවාව අපට පාසල් පහකට මාරු කරන්න සිදුවුණා. දරුවා සාමාන්‍යපෙළ පළමුවර අසමත්. එයත් උත්සාහයෙන් කටයුතු කළා. දෙවනවර විභාගෙ කරන්න සූදානම් වුණා. අවාසනාවකට විභාගයට පෙනී සිටි අවදියේදී එයාගෙ ඇස් නොපෙනී ගියා. අපි එයාව ඉතා ඉක්මණින්ම විශේෂඥ වෛද්‍යවරයකුට පෙන්නුවා. ඔහුගේ ප‍්‍රතිකාරවලින් දරුවාට නැවත පෙනුම ලබාගැනීමට හැකිවුණා. දරුවා ඊළඟ අවුරුද්දේ සාමාන්‍ය පෙළ  විභාගයට ලීවා. උසස් පෙළ
කිරීමට හැකිවීම එයා වගේම අපි ලැබූ භාග්‍යයක්. මිනු/ අලූතැපොල වළගම්බා විදුහලේ එයා කලා විෂයයන්වලින් උසස් පෙළ අධ්‍යාපනය ලැබුවා. ඒ පංතියේ දරුවන්ගේ උපරිම සහයෝගය මැද දරුවා ඉගෙන ගත්තේ. එහි විදුහල්පති දීපාල් ගුණරත්න මහත්තයාත් දරුවාට ගොඩක් උදව් උපකාර කළා. ඉතිං එම උපකාරයන් අපතේ නොයවා දරුවා විශ්ව විද්‍යාලයට තේරුණා. එය ඇය වගේම අපත් ජීවිතයේ ලැබූ ලොකුම සතුට. අවුරුදු හතරකට පසුව එම විදුහලෙන් සරසවි වරම් ලද ඈ විද්‍යාලයටද කීර්තියක් අත්කර දුන්නාය. මගේ මහත්තයා බ්‍රේල් ක‍්‍රමයට සාමාන්‍යපෙළ දක්වා ඉගෙනගෙන තියෙනවා. මට එච්චර ඉගෙන ගන්න ලැබුණෙ නෑ. මට අවුරුදු පහක් විතර ඇස් පෙනුණා. පස්සෙ තමයි ඇස් නොපෙනුනේ. මට යන්තම් මතක, සත්තු, ගහකොළ ඇය කීවේ සිනා පිරි මුහුණින්. මහත්තයා පුටු වියනවා. සමහරු ගෙදරට පුටු වියන්න ගෙනත් දෙනවා. මහත්තයා සමහර ගෙවල්වලට ගිහින් පුටු වියලා දෙනවා.
අත් පා සතරම තියෙන දෑස් පෙනෙන සමාජයේ වෙසෙන බොහෝ අය රැකියා නොමැතිබව පෙරටගෙන කටයුතු කරන අයුරු අපට සුලබව අසන්නට දකින්නට ලැබෙන දෙයක්. සමහරෙක් එය දඩමීමා කරගෙන
අනෙකාගේ අනුකම්පාව, උදව්ව අපේක්‍ෂා කරයි. සමහර රැකියා විරහිත උගත් අය සිතන්නේ තමන්ගේ උගත්කමට සෑහෙන රැකියාවක් නොලැබුණොත් තමන් වෙනත් රැකියාවකට  නොයන බවයි. නොඑසේනම් තමන්ට තමන් අපේක්‍ෂිත රැකියාව ලැබෙනතුරු අනෙකා තමන්ව පෝෂණය කළ යුතු බවයි. ඔවුන්ගේ එම උගත් මොළවලට මෙහි සඳහන් කරන මා පිය දෙපල ගෙනහැරපාන්නේ සුළුපටු ආදර්ශයක් නොවේද?
අතපය සතර යහතින් තබාගෙන සිඟමන් පාන අයට වුවද මෙම දෙපල ගෙනහැර පාන ආදර්ශය  උතුම්ය. නිවසේ සියලූ කටයුතු කරමින් දරුවන් තිදෙනකු උස් මහත් කරමින්, ඔවුනගේ සියලූ  ඕනෑඑපාකම් හැකි පමණින් ඉටුකරන මෙවන් මව් පියන් ගමට, රටට පමණක් නොව ලොවටම ආදර්ශයකි.  වැඩිමහල් දියණිය විශ්්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනය ලබද්දී, දෙවන පුතා, ජීව විද්‍යා අංශයෙන් උසස් පෙළ විභාගයට ඉදිරිපත්වීම හා තෙවන දියණිය හත්වන ශ්‍රේණියේ ඉගෙනුම ලැබීම ඔවුන් බරක් කරගත්තේ  නැත. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතු දෙස සැනසිලිදායක අයුරින්ම සිතන, ඔවුන් ඒ පිළිබඳව කරන කතාවේදී ඔවුනගේ වත පුරා විහිදෙන ප‍්‍රභාව එය මනාව ඔප්පුකරයි. කොහොම හරි දරුවන්ට උසස් අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුතුයි යන තිර අධිෂ්ඨානයෙන් දිරිමත් වන ඔවුන් ඒ සඳහා තම ආදායම් මාර්ගය තමන් විසින්ම සකසාගන්නේ අනෙකාට අතපාන්න නොසිතාමය.
නිවසේ එක් කොණෙක වැජඹෙන ගිටාරය, ඩොල්කිය, බටනලා කියාපාන්නේ ඔවුනගේ දිවියට සරස්වතියගේ ආශිර්වාදය ලැබූ බවෙකි. ඒ ගැන විමසූ අවස්ථාවේ දැනගන්නට ලැබුණේ පියා පැදුරු සාජ්ජ සඳහා යන බවය. එහිදී ලබන මුදල ද තම ආර්ථිකය සවිමත් කිරීම උදෙසාය. තමන්ට ලැබෙන ආරාධනයට තම කණ්ඩායම සමඟ ඉදිරිපත් වන බවය. එවන් අවස්ථාවලදී තමන් ජේත්තුවට යවන්නේ තම බාල දියණිය දර්ශනී රුවන්තිකා බැව් ජෝතිපාල මහතා කීවේ ආඩම්බරයෙනි.
සරම කමිසය මැද දී ඒවා ඇදපු කළ ඔහුගේ ලස්සන බැලූවේ ඇයයි. තමන්ගේ ලස්සන අම්මා, තාත්තා දුටුවේ දරුවන්ගේ කතා බහෙනි. එම කතා කන වැකෙද්දී අපගේ හදවත් තුළ ද ඔවුන් කෙරේ හෘදයාංගම බවින්ම පිරුණි.
 මෙම දිරිමත් දෙමාපිය යුවල දිරිමත් තරු දෙකකි. අගය කළ යුතු පිදිය යුතු යුවලකි. දෙමාපිය අඩිපාරේ යන දරුවන් තිදෙනා අකාලයේ අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල් කරගන්නා දරුවන්ට යහපත් ආදර්ශයකි. රටට හුවා දැක්විය යුතු ආදර්ශයකි. උදාසීනව අලසකමින් දවස ගෙවන මව්වරු පියවරු අවදි කෙරෙන ආදර්ශයකි. මෙය කතාබහ කළයුතුම ආදර්ශයකි.
මෙවන් දිරිය මිනිසුන් දිරිගැන්වීම ‘ජීවිතයට දහම් පාසලේ’ පරමාර්ථ අතර මුල් තැනක් ගනී. ජෝතිපාල මහතා වෙනුවෙන් සර්පිනාවක් තෑගි දෙන්නට දහම් පාසල කමිටුව තීන්දු කළේ එබැවිනි. ඒ අනුව එම සද්කාර්යය වෙනුවෙන් අත හිත දෙන්නට ඉදිරිපත් වූ අප පාඨකයන් ඇතුළු පිරිසක් එක්ව මේ සඳහා එකතු කළ මුදලින් සර්පිනාවක් මිලදී ගෙන ඔහුට පිරිනැමීමට කටයුතු කළෙමු.
දහම් පාසල සඟරාවේ සංස්කරණ උපදේශක
පූජ්‍ය මහාචාර්ය ඉඳුරාගාරේ ධම්මරතන හිමියන් විසින්
ජෝතිපාල මහතාට සර්පිනාව පිරිනැමූ අවස්ථාව


ජීවියතට දහම් පාසලේ අපි 
( උපුටාගැනීම පෙබරවාරි කලාපයෙන් )


4 comments:

  1. මෙවන් මිනිසුන්ගේ දිරිය අපගේ ජිවිතයට අපුරු පාඩමක්

    ReplyDelete
    Replies
    1. බින්දි අක්කා මේ පැත්තට එයි කියලා මම හිතුවා... සාදරයෙන් පිළිගන්නවා. මේක දැනට ලංකාවේ දහම් සඟරාවක් විදියට අපි ප්‍රකාශයට පත් කරනවා. ඒක සයිබර් අවකාශයට එකතු කරේ තව කීප දෙනෙක්ට හරි කියවන්න ලැබෙයි කියලා හිතලා.ඒක සාර්ථක වෙයි කියලා හිතනවා.

      Delete
  2. මෙවන් අයව අගය කල යුතුයි...අපේ ජිවිත වලට හොද ආදර්ශයක්....

    ReplyDelete